Ne kemi shumë skrupuj ndaj të tjerëve dhe shpesh vendimi nuk është ai që duam vërtet të marrim sepse ndiejmë keqardhje për të tjerët: kemi frikë t’i lëndojmë, të jemi të vrazhdë, të mos gjykojmë gabimisht, të jemi egoist, etj. .
Kuptimi i skrupulozitetit është: Respektimi i përpiktë i asaj që ndihet si detyrë, me frikën dhe ankthin e vazhdueshëm për të mos e përmbushur plotësisht atë.
Skrupuloziteti shkon përtej ndjenjës së detyrës, të detyrimeve, të respektit. Është një ankth shtesë, është një detyrë shtesë, një tendencë për të bërë atë që mendojmë se mund të jetë e mira e të tjerëve mbi të mirën tonë.
Dallohet në ndërtimin në kokën tonë të reagimeve të tjetrit, që në fakt nuk ndodhin vërtet. Dhe në momentin që ndodh kjo vëmendje shtesë për të tjerët, e humbasim vëmendjen dhe respektin për veten tonë.
Për më tepër, kur frika lëviz, qoftë edhe vetëm në sfond, nuk jemi kurrë spontanë, një vendim nuk vjen kurrë nga zemra.
Por pse duhet të parashikojmë me frikë atë që mund të mendojnë të tjerët?
A nuk do të ishte më mirë të vepronim dhe pastaj të merreshim me pasojat, cilat do qofshin ato?
Nëse kemi skrupuj, krijojmë situata të gabuara, false, akrobatike, që herët a vonë shemben, sepse ato bazohen në gënjeshtra, edhe nëse të përzemërta, të sjellshme, altruiste.
Trondisim realitetin që nuk rrjedh siç duhet, por e ndërtojmë artificialisht në bazë të asaj që besojmë se tjetri mund të mendojë ose ndjejë. Teori e pastër, natyrisht.
Çdo herë, pra, që ndjenja e skrupullit përcakton veprimet tona, ne aktivizojmë trekëndëshin e famshëm shpëtimtar-viktimë-ekzekutues, kështu që nëse në fillim vendosim veten në vendin e tjetrit për të kuptuar nevojat e tij, atëherë ne ndihemi viktima, sepse tjetri nuk bën të njëjtën gjë ose në asnjë rast nuk i kupton ose vlerëson përpjekjet dhe sakrificat tona, dhe për këtë arsye bëhemi xhelatë, domethënë zemërohemi me të.
Më mirë t’i parandalojmë të gjitha këto ndërlikime: atë që ndiej, mendoj dhe dua ta them, pa skrupuj, sepse vjen nga zemra ime, spontaniteti dhe sinqeriteti im dhe vetëm kjo eliminon mundësinë e dëmtimit të tjetrit.
Kështu që jetoni spontanitetin, natyrshmërinë, çiltërsinë, sepse ato janë sinonime të lirisë për ne, por edhe për tjetrin, që nuk është i mbyllur në kafshë nga ato që besoj se mendon.
Dhe atëherë, çfarë lloj jete është të parashikosh reagimet e të tjerëve?
Është si të jesh gjithnjë në mbrojtje ose është si të jesh infermiere e Kryqit të Kuq ose është si të jetosh në një teatër ku tashmë i njohim linjat.
Prandaj, skrupulli, keqardhja për të tjerët nuk është kriteri më i mirë për të bërë zgjedhjet tona dhe për të vendosur veprimet tona, por është duke u larguar nga e vërteta e vetvetes për të kënaqur të tjerët, të cilët ndër të tjera as nuk na kanë pyetur.
