Luftova me veten time, bëra luftëra të brendshme që do të kishin hedhur nokaut këdo dhe arrita të dal jashtë. Nuk them se nuk gaboj dhe as se jam një shembull, por jam kjo që jam dhe për këtë e dua veten time! Mësova në kurrizin tim se sa kushton ndonjëherë të më respektosh. Sa e lodhshme është të mos dëgjosh zemrën kur është ajo që fiton mbi arsyen!
Mësova mbi lëkurën time kuptimin e zhgënjimit, tradhtisë dhe gënjeshtrës. Më kushtoi shtrenjtë të shëroja plagët dhe të qëndroja ajo që jam. Mësova të anashkaloj fjalët e kota, të diktuara nga injoranca dhe të mos marr një mendim që nuk pasqyron të vërtetën. E kuptova se si të shkëputem përgjithmonë nga ato përqafime të rreme që vijnë vetëm me qëllim që të të tërheqin poshtë.
Nuk dua të jem ndryshe.
Jam e vetëdijshme se rrugëtimi im e ka bërë personalitetin tim shumë më të duruar. E bëri në atë mënyrë që personaliteti im të bëhej shumë i fortë dhe nganjëherë edhe më shumë, por sot, unë jam kjo! Jam një person që i di në mënyrë të përsosur kufizimet, defektet dhe frikën e saj, por ki kujdes, sepse ky person i njeh mirë pikat e tij të forta, cilësitë dhe vlerat e tij.
Njëqind për qind e vetëdijshme për dobësitë e saj, por edhe për pikat e saj të forta! Dhe nuk është e vërtetë që nuk qaj më, se nuk vuaj më apo se nuk më intereson gjithçka dhe gjithkush. Sapo mësova ta fsheh më mirë …
Ta bëj në heshtje ku nuk më sheh askush… Mësova se si ta kapërcej atë më mirë.
Mësova se çfarë ka rëndësi dhe çfarë jo, kush ka rëndësi dhe kush jo dhe mbi të gjitha kë dua dhe kë jo! Nuk është e vërtetë që “Unë” e mëparshmja nuk ekziston më, natyrisht që ekziston … Ajo tani është vetëm pak e fshehur pas parzmoreve të saj luftëtare. Është mbrojtur shumë herë për të qenë në gjendje të kthehet me shpatulla të zhveshura dhe zemër të hapur.
Personi që isha, ende ekziston, vetëm e ka kuptuar që bukuria që fshihet tek ajo nuk duhet t’i jepet më askujt, por vetëm atyre që do të mund ta shikojnë me sy të ndryshëm… me sy të vërtetë… të sinqertë…
Shumë herë më kanë thënë që nuk e kuptoj … që mbyllem dhe ndërtoj mure të pakapërcyeshme.
Sa trishtim kam ndaj këtyre njerëzve, kur shoh se nuk e kuptojnë që pasi i ke përplasur më shumë se një herë në mur, do të mjaftonte të qëndroje para tij, pak kohë përballë…
Ndalo dhe prit…
Një gjest i vogël dhe i thjeshtë, por me një domethënie të jashtëzakonshme. Një gjest që do të tregonte se tek ata ekziston dëshira për të qëndruar vërtet dhe për të mos shkuar në kërkim të diçkaje më të “thjeshtë” për të marrë. Sepse nuk ka mure të pakapërcyeshme … Ka mure që dëshironi ose jo t’i shembni. Ashtu siç nuk ka “keqkuptime” të papërballuar, por vetëm keqkuptime që dëshironi ose jo t’i kapërceni. Dallimi është vetëm në një fjalë: “Vullnetin”!
Nuk ndryshova, u fsheha. Nuk vdiqa mirë dhe rilinda keq, vdiqa dhe rilinda më e fortë. Sapo kuptova që vetëm ata që tregojnë se më duan vërtet “Mua” meritojnë të shkojnë përtej mureve! Pjesa tjetër duhet të mbetet jashtë gjithçkaje, pra që është qenia ime e vërtetë. Unë nuk jam askush, por kam mësuar ta dua veten.
Mësova se për të pasur më të mirën nga njerëzit më duhet ta fitoj, edhe duke u përplasur me ta, madje duke vuajtur ndonjëherë, madje duke bërë gabime dhe duke kërkuar falje… Ja, sapo mësova se jam duke merituar të njëjtin trajtim, të njëjtën konsideratë dhe mirëkuptim. Unë meritoj të kuptohem, të më presim, të kërkohem, të dëshirohem, të dëshirohem si askush më parë… dhe ndonjëherë edhe nëse ju duhet t’i ndiqni.
Meritoj dikë që ka frikë të mos më humbasë dhe që dëshiron të vijë dhe të më marrë përsëri, gjithmonë, mbi gjithçka dhe të gjithë.
Unë meritoj dikë vendimtar, i cili demonstron pa shumë fjalë atë që thotë se dëshiron! Pa dyshime, pasiguri, gënjeshtra, paaftësi për të ndjerë dashurinë e vërtetë… e sigurt për veten…
Unë meritoj të njëjtin trajtim që u bëj njerëzve të cilëve u them:
“Je e rëndësishme”…”Të dua”… “Ti je…”
E gjithë pjesa tjetër është vetëm “Fjalë”…
Fjalë në erë që nuk kakë kuptim…
Kjo jam unë!
Tiziana
