URIM SALIHU
12 Maj. Çdo gjë u ndal, mes frymëmarrjeve që u këputën dhe miliona dhimbjeve që nuk rrëfehen dot.
Ke mbyllur sytë përgjithmonë Shpëtim, prandaj Pranvera nuk e ka ndërmend të ikë ndërsa dimër do ketë çdoherë në shpirtin e prindërve tu. Një shi i lehtë bie mes dëshpërimit, dhimbjes dhe ditës që e mbyt mërzia.
Shpëtimi jonë I shtrenjtë hapi portat dhe nuk pranoi thirrjet tona. Ai u nis drejt parajsës sepse kështu deshti Zoti që të mirët gjithmonë I merr para kohe. Akoma pa u rritur.
Duhej të iknin të tjerë, mbase njerëz të shtyrë në moshë, ose të njerëz të lodhur nga jeta e ashpër. Por ti Shpëtim akoma nuk I kishe 17.
Sa mizore është vde.kja. Sa e akullt. NUK IA DUROJMË PREKJEN.
Shumë dashuri të prisnin Shpëtim, por ti vendose të ikësh heshturazi. Shumë herë kam menduar se nuk je ti ai që u lëshove në krahët e mbretit të botës _vdekjes. Ishte herët. Ti duhej të vishnje pas pak kostumin solemn të maturës.
